Στίχοι:Δυναμιστής, Dissociate, Λογοπαθής, Σίγμα Εικοσιδύο
Μουσική παραγωγή: Gus Προγραμματισμός: Δυναμιστής, Gus, JK One
Ερμηνεία: Δυναμιστής, Dissociate, Λογοπαθής, Σίγμα Εικοσιδύο
Album: Νέα πορεία (Μέρος Α)(2023)
Ηχογράφηση, μίξη, mastering: JK One στο Mixdown Studio
Σχεδιασμός εξωφύλλων: Bogs
Επεξεργασία βίντεο: Σπύρος Στεριώτης
Lyrics - Στίχοι:
Δυναμιστής
Όλα ξεκινούν απ’ το μηδέν,
όμως το ζήτημα είναι το τι θα κάνεις για να πας στο ένα.
Μακρύς μπορεί να σου φανεί ο δρόμος, μα στη διαδρομή δίνεται η ευκαιρία
να ανακαλύψεις πρώτα εσένα.
Ανακαλύπτεις δυνατότητες κι αδυναμίες σου, τα οποία αν εκμεταλλευτείς
ψηλά μπορείς να φτάσεις.
Κι αν η προοπτική βλέπεις ότι είναι εναντίον σου πρέπει να βρεις το σθένος
την προοπτική να αλλάξεις.
Περπατάς ανάμεσα σε θέλω και σε πρέπει,
σε καταστάσεις που ήρθανε αλλιώς απ’ ό,τι νόμιζες.
Η κάθε μια κατάσταση το εγώ σου μετατρέπει,
σα φυτό που έχει μαραθεί, αλλά έγκαιρα πότισες.
Και πρόλαβε να ανθίσει,
αλλά δυστυχώς με υποσχέσεις η καχυποψία πάλι θα το μεταπείσει.
Πάλι θα το μαράνει και στη γλάστρα του θα ρίξει
τοξικότητα κι απωθημένα ως που να το λυγίσει.
Κι ύστερα τι θα κάνεις;
Θα φροντίσεις να ανακάμψει από την αρχή ή πιο πολύ θα το φυράνεις;
Η εξέλιξη συγκοινωνεί με τις επιλογές μας,
με το αν θα επεκτείνουμε ή όχι τις ρωγμές μας.
Η εξέλιξη περίπλοκη, όπως και η τροπή της.
Δύναται να κυμανθεί σε κάτι, πλέον, ανούσιο.
Αλλά αν επέμβει η λογική, ύστερα από προτροπή της, θα σχηματιστεί ένα
μέλλον ουσιαστικό και πλούσιο.
Dissociate
Νιώθω να μένω στάσιμος.
Αναμένω ένα τέλος που δεν έρχεται, αντί να βρω θάρρος για κάτι νέο,
κι είναι άσχημο.
Εξιλαστήριο θύμα να ψάχνω στους ανθρώπους που αγαπώ, ώστε μια
δικαιολογία να βρω.
Στη δειλία που θολώνει τη κρίση μου σαν ομίχλη και σαν Τροία.
Ύπουλα και υποδόρια με γεμίζει ανασφάλεια δούρεια και με μολύνει.
Το νου μου κατακτά η ακινησία κι είναι βάσανο.
Μα άστο εδώ.
Δεν καταλήγει πουθενά η αλληγορία.
Σα ρυάκι προσπερνάει απαλά και απλά πάει.
Μα όσα νιώθω είναι ποτάμι. Ένα χάλι η καρδιά μου, το μυαλό μου
ακατάστατο.
Είμαι ένα βήμα πριν φύγω για τα καλά.
Μια ανάσα πριν το «Σ' αγαπάω», μια σπίθα πριν τη φωτιά.
Μια σπιθαμή απόσταση απ' όσα ψάχνω, αλλά μια δικαιολογία μπροστά
ώστε να τ' αναβάλλω.
Και δε μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερο εμπόδιο από μένα να σκέφτομαι πως
δε μπορώ.
Γι' αυτό μου επαναλαμβάνω «Μη σκέφτεσαι απλά κάν’ το».
Αν τη πτώση δε ρισκάρω πώς θα μάθω να πετώ;
Λογοπαθής
Δε με πτοεί κάτι, έχω βάλει σημάδι στο χάρτη.
Πετάω ψηλά πάνω απ’ το φράχτη, κι είμαι ελεύθερος.
Φτάνω στην πηγή το νερό να με ξεδιψάσει,
ο μόχθος, η ανταμοιβή μου, για να μην έρχομαι δεύτερος.
Πάνε οι εποχές που ήμουν απαισιόδοξος.
Βάζω την πινελιά μου στης ζωής το κάδρο για να ανθίσει.
Γίναμε χρώματα που αλληλοσυμπληρώνονται και δημιουργούν αισιοδοξία
η μαυρίλα να ξεφτίσει.
Αγκάλιασα τις ανασφάλειες μου και τις έκανα κίνητρο για να περάσω από
τις Συμπληγάδες.
Κοίταξα μέσα μου βαθιά και πήρα την απόφαση να μη με βάζω σε δεύτερη
μοίρα με τους πάντες.
Η αξία του καθενός από εμάς ανεκτίμητη.
Κι ας είχα πέσει στο μηδέν μου λένε ότι «Δεν πρόσεχες»,
Μα εγώ έδωσα όλο μου το είναι σ’ έναν κόσμο που προσμένω να μου
ξημερώσουν μέρες ηλιόλουστες.
Σίγμα Εικοσιδύο
Νιώθω ότι μένω στάσιμος.
Και είναι χρόνου χάσιμο να θεωρείσαι αβάσιμος από άτομα που το μόνο
που προσφέρουν είναι κράξιμο.
Όλοι τους αρέσκονται στο εύκολα προσβάσιμο, αλλά εγώ στο ψάξιμο.
Στο σπάσιμο ως που να με πούνε άχρηστο.
Το δέντρο της ζωής μου μένει άψυχο,
γιατί το σχολείο δεν με δίδαξε τίποτα μα τα πάντα το γράψιμο.
Το έχω καλοσκεφτεί και ξέρω που πηγαίνω πλέον, θεραπεύτηκε το κάψιμο.
Όσο για τα άτομα που με κέρασαν βάλσαμο,
που παίρνουνε το φτυάρι τους κι αρχίζουνε το σκάψιμο όταν μιλάν για
μένα.
Δεν κρατάω κακιά σε κανέναν, απλώς ό,τι εύχεσαι επιστρέφεται μια μέρα.
Αυτό είν’ το θέμα.
Χαμόγελο στο στόμα μου και στα μάτια μου αίμα.
Και κάτι κουπλέ μέσ’ το συρτάρι μου κρυμμένα, που συμβολίζουν ότι τα
τραύματα μου είναι ανοιγμένα.
Μα στην ουσία τέρμα.
Τώρα πια είναι κλεισμένα.
Περασμένα - ξεχασμένα.
Περνάει ο ήλιος απ’ τα στόρια μου. Ήρθε, μάλλον, η ώρα να σταθώ στα
πόδια μου,
να αδιαφορήσω για όλα όσα μου σπαταλούν τα χρόνια μου.
Όσο θέλουν να’μαι κάτω,
εγώ θα στέκομαι απέναντι τους να δίνω τον αγώνα μου, να σπάσω αυτό
τον τοίχο.
Στα λέω με άνεση στα μούτρα σου, αν μπροστά μου σε πετύχω.
Σε αυτήν τη ζωή δεν έχω επιλογή το να αποτύχω.
Αν ξέχασες ποιος είμαι ας σου ξαναθυμίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου