Produced:Dof Twogee
Lyrics:Lex
Singer:Lex
Composition:Dof Twogee & Jon for Damned
United Mix - Mastering:Skive (Rough Note Studios - Θεσσαλονίκη)
Created & Directed:Angel Saft
Director of Photography:Konstantinos Kiousis
Steadycam:Xaris Pallas
Camera Assistant :Angelos Apergis
Set Designer:Daphne Alberti Larejack
Production Manager:Dimitris Voutos Prop
Master:Marios Poulos
Gaffer:Vangelis Kalavretinos
Production Company:Crystal View
(2018)
Lyrics - Στίχοι:
Εξωγήινοι, διαστημόπλοια κι ουσίες
Πέφτουμε απ' τις πολυκατοικίες
Δεν έχω τίποτα στον κόσμο σαν κι εμένα (σαν κι εμένα)
Τριάντα χρόνια, πέντε αποτυχίες
Το μυαλό μου είναι το μόνο που αξίζει (μόνο αυτό)
Τόσο ραδιενεργό που φωσφορίζει (μες στη νύχτα)
Φοβούνται πως δε θα 'χω τι να πω
Λες κι ο κόσμος σταμάτησε να γυρίζει (ποτέ)
Δεν έχω τίποτα στον κόσμο σαν κι εμένα
Τίποτα στον κόσμο σαν κι εμένα
Ρώτησε τ' αδέρφια μου ένα-ένα
Δεν έχουν τίποτα στον κόσμο σαν κι εμένα
Τίποτα στον κόσμο σαν κι αυτούς
Τίποτα στον κόσμο σαν κι αυτούς
Ξέρουνε τους δρόμους σαν το σπίτι τους (απ' έξω)
Έμαθα όσα ξέρω απ' τους καλύτερους
Δε φταίει το σχολείο για όσα μπόρεσα
Φταίει που πεινούσα και δε χόρτασα
Βρήκα δέκα λέξεις και τις κόλλησα
Το rap είν' ο πατέρας που δε γνώρισα
Κολλημένος, κολλημένος, κολλημένος
Το τρέχω σαν να 'μαι κυνηγημένος
Ο πλανήτης επικίνδυνο μέρος
Πώς γίνεται και νιώθω ευλογημένος;
PS4 στο νέο τσαρδί μου
Τώρα, μάνα, ζω απ' τη μουσική μου
Πληρωμένοι όλοι οι λογαριασμοί μου (αμήν)
Θα πεθάνω αν δε με νιώθουν οι δικοί μου
Όπως με κρίνω εγώ, ποίος θα με κρίνει; (κανείς)
Είν' απ' το δρόμο και στο δρόμο θα μείνει (τσιμέντο)
Με φυλάει και μου λέει "έχεις ευθύνη"
Δεν έχω τίποτα στον κόσμο σαν εκείνη
Ελλάδα, ευχαριστούμε για την έμπνευση
Διασχίζουμε τους δρόμους σαν παρέλαση (δε θέλεις)
Δέκα εκατομμύρια σαν κι εμάς
Να ξυπνάνε, να σου κλέβουνε το cash
Προσευχόμαστε γι' αυτό σαν να πιστεύουμε
Ρώτησε τον Skive, μες στο studio χορεύουμε
"Κώτσο" μου 'λεγες "εσένα εμπιστεύομαι"
Σου είπα "θα τα μοιραστούμε όταν τα καταφέρουμε"
Κερδίζουμε σ' αυτό σαν να 'ναι sport
23-10 χάνουνε στο score
Υγρή Θεσσαλονίκη, είναι το σπίτι μας (δικό μας)
Τρέχουν οι σταγόνες απ' τη μύτη μας (αψού)
Όπου δούλευα, περνούσαν τα ξεφτέρια
Κλείνανε τα μάτια μου στα πιο πολλά νυχτέρια
Ήθελα φράγκα, ζεστά σαν καλοκαίρια
Σαν φαντάρος με μια απόλυση στα χέρια
Δε κοιμόμουνα, αυτό το λέω πρόβλημα
Φοβόμουνα μη γίνω μια κηλίδα στο οδόστρωμα
Ξέρω τον κώδικα, όχι στα μικρόφωνα
Όσοι έκαναν δουλειές, πάντα μιλούσαν χαμηλόφωνα
Τώρα τα νότα μου φυλάν μπας και ρεφάρουμε (όλοι τους)
Ποτέ τους δεν το λεν πριν να το κάνουνε
Ακόμα με ρωτάς για ποιους rapάρουμε;
Γι' αυτούς με τα North Face κι όσους δεν έχουν να τα πάρουνε
Είμαι παιδί αυτής της γης, δε θέλω βία
Δε βλέπω χρώματα, έχω αχρωματοψία
Δε φοβάμαι ποιος θα 'ρθει να μου την πέσει
Με χαιρετάν σε γλώσσες που δεν ξέρω και μ' αρέσει
Δεν έχω τίποτα στον κόσμο σαν κι εμένα
Τίποτα στον κόσμο σαν κι εμένα
Ρώτησε τα αδέλφια μου ένα-ένα
Δεν έχουν τίποτα στον κόσμο σαν κι εμένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου