Γυμνή ματιά
Villagers of Ioannina City(VIC)
αφιέρωμα στη Μουσική Πυξίδα
Φωτογραφία:Δημήτρης Ζαρκάδας
Είναι πραγματικά όμορφο το συναίσθημα να βλέπεις κατάφατσα τον χρόνο να περνά,και να γράφει στο πρόσωπό μας μικρές ρυτίδες και γκρίζα μαλλιά. Το πέρασμα του χρόνου είναι αδύνατο να καμουφλαριστεί ουσιαστικά,όπως επίσης και τα συγκεκριμένα σκιρτήματα αδρεναλίνης που προκαλεί ένας έρωτας , όπως ακόμη , ίσως σε πολύ μικρότερη κλίμακα για να μην υπερβάλουμε ένας νέος ήχος να χαϊδεύει λυτρωτικά τα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Δεν αποτελεί μια απλή συγκυρία το πώς “η συγκεκριμένη ηχητική διέγερση„ μπορεί να προκαλέσει τόσα πολλά εντός μας. Ίσως η συγκεκριμένη μας ικανότητα να προυπάρχει στο γενετικό μας υλικό ως Έλληνες ,το οποίο δεν θα σταματήσει ποτέ να ζυμώνεται από αρκετά ,κάποιες φορές “ξεχασμένα„ παραδοσιακά στοιχεία που έχουν μπολιαστεί στο μουσικό μας γίγνεσθαι και επαναπροσεγγίζονται από νέους δημιουργούς με ταλέντο , θράσος ,ικανή καλλιέργεια και προσωπικότητα. Κι όπως σοφά κάποιοι φίλοι μας ηπειρώτες υποστηρίζουν ,ότι όσα πιο πολλά ποτάμια διαβαίνεις στη ζωή τόσα περισσότερα μυστικά για αυτά τα ποτάμια μαθαίνεις θα σας διηγηθούμε τη μικρή ιστορία των Villagers of Ioannina City,μιάς παρέας που ευελπιστούμε να μας απασχολήσει για χρόνια ακόμη με τις μουσικές δημιουργίες της.
Η ελληνική μουσική σκηνή μετεωριζόμενη και παραπαίουσα ανάμεσα σε ένα ορυμαγδό ελαφρότητας , κι ενός στίγματος που συχνά παραπέμπει στις μεγάλες αστικές πίστες της κάθε παραλίας με ότι αυτό συνεπάγεται ως μόδα περισσότερο. Ο σύγχρονος Έλληνας πιστεύουμε ότι εξαναγκάζεται απ το κατεστημένο να στρέψει τη ματιά του σε ένα ύφος τραγουδιού που περιφρονεί πρωτίστως το αγνό δημοτικό τραγούδι, παράλληλα όμως , ίσως και λόγω της βαλκανικής του κουλτούρας να κρατιέται εν δυνάμει μακρυά απ την αμιγώς δυτικότροπη μουσική έκφραση. Εν κατακλείδι,άλλα στοιχεία παρατηρεί και άλλα επιθυμεί να εξωτερικεύσει ως κάτοικος μιάς χαοτικής πόλης ,όπου τα πάντα κινούνται αβάσταχτα γρήγορα. Fast forward δηλαδή. Πρόσω ολοταχώς όμως εδώ και 7 περίπου χρόνια κινούνται και η παρέα ,που αφιερώνουμε το συγκεκριμένο άρθρο ,οι Villagers of Ioannina City , κοινώς ( V.I.C.). , δηλαδή ο Άκης Καραμέτης ( κιθάρα –φωνή ) ,Κωσταντής Πιστιόλης ( ηπειρώτικο κλαρίνο ), Αχιλλέας Ρόδης ( πλήκτρα ), Αρης Γιαννόπουλος ( ντράμς ),και Άκης Ζώης ( μπάσο ). Μια παρέα φίλων,οι περισσότεροι από μικρή ηλικία ξεκίνησαν ερασιτεχνικά να ασχολούνται με τη μουσική ως κομμάτι των εφηβικών τους αναζητήσεων κοντά στα μέσα της δεκαετίας του 2000,παίζοντας κυρίως διασκευές post rock, stone rock επηρεασμένοι οι περισσότεροι από ακούσματα της ανατολικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών,και όχι μόνο.
Φωτογραφία:Αλέξανδρος Μιχαηλίδης
Η πορεία της παρέας συνεχίζεται στο τόπο καταγωγής τους,τα Γιάννινα και τις γύρω βουνοκορφές. Δεν είναι διόλου τυχαίο πως η συγκεκριμένη επικράτεια ήταν ανέκαθεν γνωστή απ τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ,ως μια απ τις εξέχουσες περιοχές με ένα πλούσιο ρεπερτόριο αυτοσχεδιαστικής παραδοσιακής δισκογραφίας αλλά και έκφρασης, με έμφαση το όργανο του κλαρίνου αλλά και του πλούσιου πολυφωνικού τραγουδιού. Ως ονόματα ξεχωριστά θα ονοματίσουμε τον αξέχαστο σολίστ κλαρίνου, Τάσο Χαλκιά και το Πολυφωνικό Συγκρότημα Πωγωνίου. Διαλέξαμε τα συγκεκριμένα παραδείγματα για να σας μεταφέρουμε την ιστορική λεπτομέρεια απόδοσης στην ελληνική παραδοσιακή δισκογραφία ως πεμπτουσία της ίδιας, όπου περιγράφουν θεματικά τη φόρτιση που προκαλεί ο πόνος της ξενιτιάς,η θλίψη της απώλειας ή ακόμη και η ελπίδα επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Πόσο επίκαιρο θέμα, δεν νομίζετε,με αυτά βλέπουμε να ξετυλίγονται δίπλα μας σε ευρωπαϊκό επίπεδο έν έτει , 2015! Η μουσική παράδοση επιπροσθέτως θα κλείσει το μάτι στην έμπνευση της συγκεκριμένης παρέας των Villagers ,οι οποίοι κοντά στα τέλη του 2013 θα επιχειρήσουν να μπολιάσουν με φροντισμένο τρόπο, θα λέγαμε, τον “παιχνιδιάρικο„ ήχο του ηπειρώτικου κλαρίνου στις συνθέσεις τους μπολιάζοντάς τες στις τέσσερις άκρες του λόγου τους με τις θαυμαστές παραδοσιακές στιχομυθίες που διηγούνται με τρόπο ανεπανάληπτο την ηπειρώτικη ευφυΐα ,όπως η «Χαλασιά» [ αχ δε στο πα χαλασιά μου στο μύλο να μη πάς(δις) να μην σε κόψει η ρόδα χαλασιά μου και γίνω εγώ φονιάς. Χαλασιά μου χαλασιά μου ζωντανή είσαι χαλασιά μου .Αχ δεν σε έχω να δουλεύεις να βασανίζεσαι χαλασιά μου… ] ,η «Περδικομάτα»,«Γιάννη μου το μαντήλι σου» παρέα με το σκωπτικό δημοτικό ,το «Τι κακό έκανα ο καυμένος».
Φωτογραφία: Θωμάς Γιαννάκης
Στο τελευταίο αναφέρει ο ανώνυμος ποιητής “τι κακό έκανα ο καυμένος και με λέν όλοι φονιά, μήνα σκότωσα κανέναν,μήνα φίλησα καμιά. Κάπου εδώ στη γειτονιά μας ,αγαπώ κι εγώ μια νιά τ’ όνομά της δεν το ξέρω Ρούσσα,Δάφνη για Μηλιά….„.Η γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού είναι ιδιαίτερα δραστική και παραστατική, όπου ισχύει η αρχή πως κάθε στίχος ,συντακτικά και νοηματικά, βγάζει από μόνος του ένα ολοκληρωμένο νόημα. Έτσι οι Villagers με κριτήριο, πιθανολογούμε ,το διαχρονικό “εγώ„ του τόπου τους υπηρετώντας όχι μια αποστειρωμένη παραδοσιο-καπηλεία (sic), αλλά ένα χαρμάνι ήχων που πηγάζουν από εντός τους και ηχογράφησαν ,όπως ήδη σας προείπαμε το άλμπουμ RIZA. Ένα πόνημα ,το οποίο εδώ και αρκετό καιρό το έχουν ταξιδέψει αρκετά εντός και εκτός Ελλάδας ( Γερμανία,Βουλγαρία ) μια προσπάθεια που έφερε μια μεγάλη αναγνώριση,αφού μάγεψε πολλά και ετερόκλητα ακροατήρια. Σε μια παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα οι V.I.C. με όπλο τους δύο γλώσσες την αγγλική και την ελληνική, και βέλη στη φαρέτρα τους ,τέμπο υπνωτιστικά κι αργόσυρτα δομημένα κυρίως πάνω στη παλέτα της ηλεκτρικής κιθάρας ,η οποία μέσα απ τον πιο ειδικό χαρακτήρα των κομματιών ( σόλο κλαρίνου ) επιχειρεί το λεγόμενο πάντρεμα του stone rock με την ηπειρώτικη μουσική παράδοση φτάνοντας τον ήχο τους σε διαστημικά πεδία. Ειδικά αυτό το διαστημικό πεδίο, αρέσει πολύ και στα ίδια τα παιδιά υπερβολικά ,χαρακτηριστικό το οποίο τόνισαν σε πρόσφατή τους συνέντευξη. Ας είναι!
Δίχως άλλο, η μουσική ζωή του ελληνικού τόπου έχει ανάγκη από νέα εκφραστικά πεδία και ευχόμαστε η προσπάθεια της συγκεκριμένης παρέας να κεντρίσει το ενδιαφέρον για παρόμοιο ψάξιμο και σε άλλους δημιουργούς. Η πλάστιγγα εντός μας πάντα θα γέρνει προς τη πλευρά της έμπνευσης και της δεινότητας ,πέρα απ τις αέρινες βουνοκορφές της Ηπείρου ,όπου κάποια μυαλά ατενίζουν τον υπόλοιπο κόσμο δικαιωμένα και περήφανα.
Φωτογραφία: Θωμάς Γιαννάκης
Οι V.I.C. έστω και με τις υπερβολές τους , ή απλά εμμονές τους, πάνω στο μεθύσι της νιότης παίρνουν κι αυτόν το χρόνο αμπάριζα , «Σβάρα» όπως λένε στη ντοπιολαλιά το συγκεκριμένο τραγούδι τους, και πλάθουν ένα κόσμο στα κόκκινα, ανήσυχο , δίχως ψήγμα ορθολογισμού, ο οποίος πρέπει να ξαναγεννηθεί και να ανθίσει μέσα απ τις στάχτες του. Υπερβατισμός ή απλά μια επαναστατική εξωστρέφεια, αυτό το συστατικό της συγκεκριμένης ηπειρώτικης μπάντας ,μόνο ο ίδιος ο χρόνος θα μπορέσει να απαντήσει. Ανθρώπων ψυχές δημιουργούν τα πάντα άλλωστε. Γέννηση-Θάνατος ,αέναος κύκλος. Εμείς προς το παρόν σκολάσαμε .
Βιβλιογραφικές αναφορές
Βιβλιογραφικές αναφορές
Παρίσης Ιωάννης- Παρίσης Νικήτας , Λεξικό Λογοτεχνικών όρων ,εκδ.Πατάκη,ΑΘΗΝΑ 2009,σσ.42-45
Συνεντεύξεις
Κείμενο:Αλέξανδρος Μιχαηλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου