ON THE ROAD - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

ON THE ROAD

‘Ενα δίδυμο που δημιουργεί «ταξιδεύοντας»

Για την ανθρώπινη καρδιά τα πράγματα είναι ιατρικώς συγκεκριμένα: Xτυπάει όσα χρόνια μπορεί,με την πάροδο του χρόνου η παλμική της κίνηση αδυνατίζει και κάποια στιγμή σταματάει. Όλα συμβαδίζουν σύμφωνα με τη νομοτέλεια του χρόνου,δεν υπάρχει παράδεισος που να μας περιμένει,αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ένα μεγάλο μέρος ,κάποιοι άλλοι ,πιστεύουν στη καριέρα και στη φήμη, και κάποιοι λίγοι Ροβινσώνες, σε ένα ταξίδι δίχως αιτίες απλά γιατί τους έτυχε να το επιχειρήσουν ως σημείο βιοπορισμού.

Τέτοιο λοιπόν είναι το ταξίδι με το λόγο και τη μουσική που επιχειρεί εδώ και αρκετά χρόνια μια παρέα 2 φίλων,απλά πολύ τελευταία η συγκεκριμένη τους διέξοδος έγινε αντιληπτή από εμάς.

Η μουσική τους μοιάζει με μια μικρή λίμνη όπου εκεί ξεπλένονται όλα τα απόνερα της ανθρώπινης φύσης ( αφυπνιστική πίκρα, οργή,νοσταλγία, αφέλεια,φώς,σκοτάδι, αναγέννηση ).

Αυτό είναι το πλαίσιο κατά τη ταπεινή μας γνώμη που εγκολπώνει το στίγμα δύο νέων φίλων,δύο νέων δημιουργών στην Ελλάδα της κρίσης, του Παρασκευά Θεοδωράκη και του Δημήτρη Χατζηδημητρίου. Μια ηλεκτρακουστική κιθάρα απ τη μία ,ένα πιάνο απ την άλλη. Η πρώτη τους δισκογραφική προσπάθεια πριν από 3 χρόνια περίπου,με την ηχογράφηση ενός ζωντανού άλμπουμ , δική τους παραγωγή αποκρυσταλλώνει τη θέαση ενός κόσμου δοσμένο διαφορετικά απ τον κάθε έναν. Η μουσική τους είναι ένα μωσαϊκό που συνδυάζει την ελληνική μουσική παράδοση – αφού διασκευάζουν στον υπερθετικό βαθμό το παραδοσιακό ηπειρώτικο Πικροδάφνη-συμμετοχή στα φωνητικά του Νίκου Ζιώγαλα ,όμως ειδικά ο Παρασκευάς έχοντας ποικίλες επιρροές από soul,punk-rock,heavy metal περνάει με χαρακτηριστική ερμηνευτική άνεση απ το ένα είδος στο άλλο. Είναι όντως ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα να αναλύεις το ηχόχρωμα του συγκεκριμένου ντουέτου. Γκρεμίζει κάθε είδος μουσικών συνόρων εν ριπή οφθαλμού θυμίζοντας σε πολλούς από εμάς έναν φωτεινό blue-eyed soul performer ( έναν καθαρόαιμο- ελεύθερη απόδοση, εκφραστή των συναισθημάτων του) ,ο οποίος έχει σαν θρησκεία ένα εύστροφο μουσικό σύμπαν με ένα στίχο δωσμένο λιτά - ρόκ επίδραση,δίχως ακαδημαϊκή χροιά, αποδίδοντας με μαεστρία εικόνες από ατμόσφαιρα παραμυθιού,στην περίπτωσή μας ,ο Τζ.P.P.Tόλκιν στον χορό των Ξωτικών, αλλά και εικόνες καθημερινότητας όσον αφορά τη αποδόμηση των σχέσεων με τη γυναίκα με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ευθύνη του λόγου και των δύο,όσον αφορά τη διαμόρφωση της οπτικής τους. ( …/ τα αστέρια γυαλίζουν χιλιάδες πετράδια και το φεγγάρι ασήμι τα βράδια η φλόγα στο τζάκι χρυσάφι αστράφτει αλίμονο σε αυτόν για να το βρεί που σκάφτει…)

Αυτή η ουσιώδης περιπλάνηση του ντουέτου βασισμένη στην αλληλο-αποδοχή θα βασιστεί ένας πιο παρατηρητικός ακροατής ως ένα αμάλγαμα αφίξεων και αναχωρήσεων ,μια αλλιώτικη πορεία στο χρόνο. Όπως υποστηρίζουν και οι δυο τους με μια φωνή, η συνύπαρξη τους ως μέλη της μπάντας του ίδιου του Νίκου Ζιώγαλα, τους απελευθέρωσε ως φύσεις και ως μουσικούς από την ανάγκη εύρεσης ενός ανθρώπου με το Α κεφαλαίο, που πίστεψε στις ικανότητες τους και ουσιαστικά τους απελευθέρωσε από τα πισωγυρίσματα της νεαρής ηλικίας και ταυτόχρονα έγινε η σημαδούρα τους ανά την ελληνική επικράτεια παίζοντας κατά κόρον μαζί σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής δυσπραγίας.

Εν κατακλείδι,οι ΟN THE ROAD, ως νέοι σκεπτόμενοι άνθρωποι , δίχως ίχνος έπαρσης ,μουσικά επίγονοι ενός αλληλοεξαρτούμενου προτσές δυτικότροπου απ τη μία ,παραδοσιακού – φολκλορικού απ την άλλη,μπολιασμένου στη μουσική τους έχουν στο μανίκι τους να μας διηγηθούν δεκάδες γοητευτικές ιστορίες , οι οποίες διαδραματίζονται στις ιδανικότερες ώρες για τα μυστήρια των καιρών μας.Εκεί μεταξύ της νύχτας και της μέρας. Δεν αρνούνται ότι αμείλικτα περνάει από κοντά μας, όπως η μοναξιά ,η λήθη ,ο παραλογισμός , η βία, απλά όταν αυτές οι εικόνες αυξάνονται, τόσο μέσα μας μεγαλώνει η ένταση και η υπέρβαση. Καλό ταξίδι παίδες!