ΕΦΥΓΕ Ο ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ(6/08/2014) - Μουσική Πυξίδα

Τελευταία Νέα:

Post Top Ad

2Η ΦΩΤΟ

Post Top Ad

2Η ΦΩΤΟ

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

ΕΦΥΓΕ Ο ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ(6/08/2014)



Έφυγε ο Βύρων Λεοντάρης(6/08/2014)

byrvn

Γιάννης Ν. Μπασκόζος.

O Βύρων Λεοντάρης δεν υπάρχει πια, έφυγε σήμερα το πρωί από ανακοπή καρδιάς μετά από μέρες δοκιμασίας που γνώρισε με την υγεία του. Ο ποιητής όμως Λεοντάρης των στίχων “Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι”, του“ Μη λογαριάζεις τι ήμουν τι δεν ήμουν / δεν ομοιοκαταληκτώ με τη ζωή μου.“ και ”Είμαστε μεσοπόλεμος, σου λέω, / ανίατα μεσοπόλεμος…Ας πάμε / λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου / να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε “, ο χαρακτηρισμένος και «ποιητής της ήττας» από το περίφημο δοκίμιο του (Αθήνα, Έρασμος, 1983) που ξεσήκωσε θύελλα αποδοκιμασιών από την ορθόδοξη κυρίως αριστερά θα υπάρχει μέσα σε αυτούς που τον αγάπησαν, τον ίδιο και το έργο του.

Ο Βύρων Λεοντάρης γεννήθηκε στη Νιγρίτα Σερρών (1932). Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Σάμο, από όπου καταγόταν, και το 1939 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Αδελφός του κριτικού Μανόλη Λαμπρίδη, του ποιητή Ανδρέα Λεοντάρη, σύζυγος της ποιήτριας Ζέφης Δαράκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952-1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε με την ποίηση, ενώ δημοσίευσε επίσης κριτικά δοκίμια. Πρωτοεμφανίστηκε το 1954 με την ποιητική συλλογή “Γενική Αίσθηση’. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά “Κριτική”, “Εφημερίδα των Ποιητών”, “Επιθεώρηση Τέχνης”, κ.ά., μέλος της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού “Σημειώσεις”.
Το ποιητικό του έργο τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής ποιητικής γενιάς. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά και τουρκικά.

Τον Βύρωνα Λεοντάρη θα αποχαιρετήσουν οι φίλοι την Παρασκευή 12 το μεσημέρι από το νεκροταφείο της Καισαριανής.

ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΙ

Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα
Μες τις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά
τα χρώματά του – κι απομένουμε στεγνά
τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.

Γρίφοι λυμένοι και ξανά μπλεγμένοι
χτυπιόμαστε όλη μέρα σαν τυφλοί
για μια καλύτερη θεσούλα στο κλουβί
κι όλο βρισκόμαστε σφιχτότερα δεμένοι.

Στα λόγια σπάταλοι, φιλάργυροι όμως στο αίμα
κάναμε χάος το τοσοδά μας το μυαλό
-ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,
ανθίζει σ’ όλες του τις ποικιλίες το ψέμα.



Ακούς και δεν γνωρίζεις τ’ όνομά σου,
κρυώνει η μοίρα που παλιά σου ‘χε δοθεί
-σε ποιές λοιπόν παγίδες έχουμε συρθεί;
Μέγα κακό είναι ν’αρνηθείς τ’ ανάστημά σου.

Δεν είναι ο κόσμος πείραμα στους τρόμους
του απείρου, όχι, δεν είναι δοκιμή.
Μπορείς να σέρνεσαι μια ολόκληρη ζωή,
υπογραφή δειλή μέσα στους δρόμους;

Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως….’

(από την “Ομίχλη του μεσημεριού’, 1959)

Είμαι φτωχός

Λησμονημένες χαραυγές ζητούν τα βλέφαρά σου
σε ντύνει ο ίσκιος της αγάπης μου χλωμός
δεν έχω χρώμα προσμονής – είμαι φτωχός
δεν έχω βήματα να ’ρθώ στην άκρη της καρδιάς σου

Αγέρηδες από τα πεθαμένα χαμομήλια
χτυπούν την πόρτα που χαράζει ο λογισμός
το σχήμα του αποχωρισμού – είμαι φτωχός
δεν έχω ούτε μια χαρακιά ηδονής πάνω στα χείλια

Πίσω από τις αστέρινες της νύχτας χαραμάδες
κοιτάζω πάντα την αγάπη μοναχός
έχει το μέτωπο αυγινό – κι είμαι φτωχός
δεν έχω ένα παράθυρο να μην κοιτά στη λύπη

Έρχονται τα πουλιά από τη γωνιά της άρνησής σου
κι έτσι σκληρά μού κελαηδούν : που είναι ο λωτός ;
Αχ, δεν μπορώ να σε ξεχάσω – είμαι φτωχός
δε θα ’χω χέρια δίχως την αφή της θύμησής σου

Θα ’μαι τυφλός μέσα στη λύπη δίχως τ’ όραμά σου
χωρίς την πίκρα της φυγής σου πιο ορφανός
έχεις μια θάλασσα πλατιά – κι είμαι φτωχός
δεν έχω μήτε στάχτη να χαράξω τ’ όνομά σου

Δεν θα ’χω σκέψη δίχως την ομίχλη απ’ τ’ όνειρό σου
κι ας μη με ξέρει διόλου ο ύπνος σου ο γλυκός
δεν έχω ελπίδα ζεστασιάς – είμαι φτωχός
της νιότης μου το σύννεφο λιώνει στο πρόσωπό σου

Χωρίς τη μοναξιά μου θα ’μουνα πιο μόνος
χωρίς τη σιωπή μου ακόμα πιο βουβός
γι’ αυτό ποτέ μη ξαναρθείς – είμαι φτωχός
δε φτάνει και για σε ο μικρός κι απέραντός μου πόνος

Ούτε ένα αστέρι μακρινό δε θα ’χω να σου δώσω
ούτε πεφτάστερο μάς δίνει ο ουρανός
δεν έχω κλείσει την καρδιά – μα είμαι φτωχός
πού να ’βρω άλλο φθινόπωρο στα μάτια, να σου δώσω;

Πηγή:
Ψυχοστασία, Ποιήματα 1949-1976

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Post Top Ad

2Η ΦΩΤΟ
-->