Ο αέρας περνά απαλά ανάμεσα απ’τα φύλλα των δέντρων σαν να τα χαϊδεύει με τ’αόρατα του δάχτυλα, τα πουλιά τιτιβίζουν στα κλαδιά σαν να ζητούν να κοσμήσουν τη φύση με τις αθώες τους φωνούλες, μια πέτρα πέφτει στο νερό με παφλασμό αφήνοντας στην επιφάνεια του τον αφρό με λιγοστά κύματα που απλώνονται σε κύκλο ώσπου να σβήσουν, η φωτιά ροκανίζει αργά-αργά το ξύλο, ένα ψάρι προβάλλει ξαφνικά μέσα απ’το νερό που ακούγεται σαν ξεπροβόδισμα σαν τ’αφήνει απ’την αγκαλιά του και σαν υποδοχή όταν εκείνο γυρνά στο υγρό βασίλειο του, ένα ζώο αφήνει το ουρλιαχτό του ν’ακουστεί μέσα στη νύχτα και το μήνυμα τούτο της παρουσίας του ταξιδεύει ως πέρα, μέσα στο σκοτεινό δάσος… Και μιαν αυγή να κι ένα άλλο ον, τόσο όμως αλλιώτικο απ’τ’άλλα. Τούτο το πλάσμα δεν σέρνεται, δεν πετά, δεν κολυμπά, μα περπατά-με δύο πόδια όμως-κι αν χρειαστεί μπορεί και να κολυμπήσει. Το όνομα του; ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ξεχωρίζει ολότελα απ’τ’άλλα πλάσματα της φύσης γιατί έχει κάτι που δεν έχουν εκείνα:το νου και τη λογική. Και μ’αυτά τα όπλα μάχεται να ζήσει και να κερδίσει τη θέση του στον κόσμο. Μα ο άνθρωπος δεν θέλει μόνο να επιβιώσει σαν τ’άλλα πλάσματα γύρω του. Θέλει και να κατανοήσει τον κόσμο, να τον γνωρίσει, να τον ανακαλύψει, να τον νοιώσει κι αν μπορεί νά’χει και σχέσεις με αυτόν. Και στην προσπάθεια του αυτή προσπαθεί να μιμηθεί ό,τι υπάρχει γύρω του. Κι έτσι γεννιέται η τέχνη των ήχων, η μουσική.
Απ’τις μέρες εκείνες της αυγής του κόσμου ίσαμε σήμερα κύλησαν χιλιάδες χρόνια στο ποτάμι της ιστορίας, μα η τέχνη εκείνη των ήχων, η μουσική, δεν έπαψε ποτέ να μας συντροφεύει. Είναι πάντα εδώ και σαν πιστός μας σύντροφος αφουγκράζεται τους χτύπους της καρδιάς μας που συνταιριάζοντας τους με τ’ακούσματα της φύσης ομορφαίνει τη ζωή μας με νέες μελωδίες. Δε χάνεται η μουσική. Μπορεί ν’αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου και σαν παιδί που μεγαλώνει ν’αφήνει σαν παιδικά παιχνίδια στη μνήμη της ιστορίας κάποια της σύνεργα-που εμείς τα λέμε όργανα-μα στην ουσία δε χάνεται. Ναι, δεν χάνεται, αφού δεν παύει να υπάρχει. Ακόμη και με το ξεψύχισμα των πιο σπουδαίων εκφραστών της-είτε δημιουργοί είναι αυτοί, είτε ερμηνευτές, ακόμη και στις πιο σκληρές ώρες και τις πιο μεγάλες συμφορές της ανθρώπινης ζωής και της ιστορίας, αρκεί ένα τραύλισμα, μια φωνή, μια κραυγή κι ύστερα ένας σκοπός, μια μελωδία που μπορεί να γίνει ύμνος ή θρήνος, εμβατήριο ή στεναγμός, άσμα ή ψαλμός για ν’ακουστεί ξανά η μουσική. Κι η μουσική είναι σαν τον ήλιο, το νερό, τα λουλούδια και τα χρώματα.Όσο υπάρχουν, θα υπάρχει κι ο κόσμος.
Αυτό είναι πράγματι τόσο αλήθεια ώστε όλοι οι λαοί να έχουν να μοιραστούν κάτι με τη μουσική. Απ’τα δημοτικά τραγούδια των Βαλκανίων και τους λεπτούς εκείνους λαρυγγισμούς των Άλπεων ως το ισπανικό φλαμένκο που σφύζει από ζωή και δύναμη κι απ’τους γεμάτους ζωντάνια, χάρη και παλμό σκοπούς και χορούς της Κεντρικής Ευρώπης ως τις εκπληκτικές εκείνες φιγούρες των Κοζάκων στα μέρη της Ρωσίας, η μουσική μάς ταξιδεύει μαζί με το χορό, τις φωνές κι ένα σωρό ποικίλα όργανα σε τόσες χώρες, έθνη και λαούς. Μα μήπως μόνο στην Ευρώπη συμβαίνει αυτό; Όπου υπάρχει άνθρωπος, σε κάθε γωνιά της γης, υπάρχει και μια μουσική μαρτυρία, είτε σύγχρονη, είτε παλιότερη. Σε βουνά και δάση, νησιά και θάλασσες, χωριά και πολιτείες ο άνθρωπος με τούτους τους δυό συντρόφους εκφράζεται πάντα:με το λόγο που μιλά για τις έννοιες της ζωής κάνοντας τες λέξεις και τη μουσική που με τ’ακούσματα της μας θυμίζει τον κόσμο που έχουμε γύρω μας και μας εμπνέει με την ομορφιά της φύσης. Κι όταν από γενιά σε γενιά παντρεύονται οι δυό αυτοί σύντροφοι γεννιέται η έκφραση του ανθρώπου που με τον καιρό γίνεται και έκφραση ενός ολόκληρου λαού, μιας εποχής, μιας ιστορίας. Και τότε πια νοιώθει καθένας πως αν ο λόγος είναι η τροφή για το νου, η μουσική είναι το νερό που ξεδιψά και δροσίζει την καρδιά και μας κάνει να νοιώσουμε ξανά αυτό που είμαστε:ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Κείμενο:
Θεόδωρος Σκάνδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου